Psychoterapeuta ma obowiązek zachowania poufności wszelkich informacji przekazywanych przez pacjenta oraz faktu, iż uczestniczy on w procesie psychoterapii. Tajemnica ta może być jedynie uchylona na prośbę pacjenta lub w sytuacji, gdy istnieje niebezpieczeństwo związane z zagrożeniem życia pacjenta lub życia czy zdrowia innych osób.
W zależności od problemu sesje terapeutyczne odbywają się 1-2 razy w tygodniu, cyklicznie, w ten sam dzień, o tej samej godzinie. Sesja trwa 45 minut.
Wszystko zależy od problemu, z jakim pacjent się zgłasza, od tego, co dzieje się w procesie oraz od tempa pojawiających się zmian. Psychoterapia psychodynamiczna należy do terapii długoterminowych - może trwać od 0,5 roku do kilku lat, jednak pierwsze efekty widoczne są już niedługo po jej rozpoczęciu, a zmiany rozgrywają się stale, w trakcie procesów zachodzących w terapii, a nie dopiero po jej zakończeniu.
Nie, to mit jeszcze z czasów Freuda. Zarówno pacjent, jak i psychoterapeuta siedzą w fotelach, naprzeciwko siebie, utrzymując kontakt wzrokowy.
Jest to spotkanie psychoterapeuty z superwizorem, czyli bardziej doświadczonym specjalistą, na którym wspólnie przyglądają się pracy terapeuty z pacjentem. Dzięki superwizji psychoterapeuta może lepiej zrozumieć pacjenta, przezwyciężyć swoje trudności. Superwizja to obowiązek psychoterapeuty, niezależnie od doświadczenia.
Psychoterapia skoncentrowana na przeniesieniu (TFP - Transference – Focused Psychotherapy) jest podejściem stworzonym przez profesora Cornell Univesity - Otto F. Kernberga, które wprowadza pewne modyfikacje do tradycyjnej psychoterapii psychodynamicznej, aby zwiększyć efektywność i przyspieszyć przebieg terapii pacjentów zaburzonych osobowościowo. Jej celem jest nie tylko pozbycie się objawów, ale przede wszystkim trwała zmiana w strukturze osobowości pacjenta. Nie chodzi tutaj tylko o zrozumienie i akceptację pewnych wzorców, ale o ich trwałą modyfikację. Co inaczej mówiąc nie tylko eliminuje skutek, ale likwiduje przyczynę.
Psychoterapia skoncentrowana na przeniesieniu (TFP) modyfikuje uwewnętrznione obrazy siebie i innych, dzięki czemu pacjent poprawia swoje funkcjonowanie, ogranicza ilość konfliktów interpersonalnych, tworzy bardziej stabilne relacje, a jego przeżywanie siebie i innych staje się bardziej spójne. Jej skuteczność jest potwierdzona licznymi badaniami naukowymi.