Osobowość z pogranicza (borderline)
Dla osób z tym zaburzeniem kryzys emocjonalny lub behawioralny trwa praktycznie cały czas. Często odczuwają pustkę i znudzenie. Mocno przywiązują się do innych, a następnie odrzucają te same osoby, gdy czują się ignorowani lub źle traktowani. Pod wpływem impulsu mogą się ranić, okaleczać lub przejawiać inne szkodliwe zachowania, jak np. ryzykowne kontakty seksualne, niepohamowane zakupy, czy napady objadania się. Działania te są wyrazem złości, wołania o pomoc lub próbą znieczulenia się na emocjonalny ból. Osoby te niekiedy doświadczają epizodów psychotycznych, jednak są one krótkotrwałe i szybko ustępują. Z uwagi na stałe wahania nastroju i impulsywność, trudno jest im osiągnąć pełny potencjał w sferze społecznej, pracy czy szkole.
Osobowość histrioniczna
Osoby z tym zaburzeniem stale zabiegają o uwagę innych. Są niezadowolone, gdy nie znajdują się w centrum zainteresowania i w związku z tym ciągle zwracają na siebie uwagę swoim wyglądem lub zachowaniem. Ich sposób mówienia zwykle wydaje się teatralny, swoje uczucia wyrażają tak przesadnie, że może się to wydawać parodią normalnej emocjonalności. Często zachowują się w sposób nieodpowiedni do okoliczności, są mocno uwodzicielscy lub ekstrawaganccy. Osoby te są ufne i podatne na wpływy, ich zachowanie może wydawać się niekonsekwentne. Mogą interpretować relacje jako intymne, gdy one takie nie są – do tego stopnia, że będą zachowywać się w sposób niestosownie dwuznaczny.
Osobowość narcystyczna
Osoby cierpiące na to zaburzenie mają poczucie wielkości, uważają się za osoby wyjątkowe, pragną być podziwiane, często wyolbrzymiają swoje osiągnięcia, brakuje im empatii. Mają niskie poczucie własnej wartości, często czują się nic nie warci. Są nadmiernie wrażliwi na opinię innych, ale ukrywają swoje cierpienie za fasadą lodowatej obojętności. Często otaczają się wpływowymi ludźmi, gdyż są przekonani, że są oni w stanie pomóc im w zdobyciu tego, czego chcą. Ze względu na ich wieczne dążenie do sukcesu mogą być świetnymi pracownikami, ale też mogą mieć problemy w relacjach interpersonalnych ze współpracownikami. Są zaabsorbowani wyglądem zewnętrznym, w związku z czym, jego zmiany, tj. np. starzenie się, są często powodem spadku nastroju.
Osobowość unikająca
Osoby z osobowością unikającą mają poczucie niższości, są społecznie zahamowane i nadmiernie wrażliwe na krytykę, są przesadnie skromne i chętnie zaspokajają życzenia innych. Obawiają się nawiązywania relacji, zanim nie są pewne, że będą akceptowane. Czasem może to prowadzić do wyraźnej izolacji społecznej. Zwykle ich znajomości kończą się na wąskim gronie – rodzice, rodzeństwo, dzieci. Dobrze czują się w stałym, rutynowym schemacie postępowania, nie lubią nowości, zmian.
Osobowość zależna
Osoby z tym zaburzeniem stale potrzebują wsparcia innych. Rozpaczliwie boją się separacji i w związku z tym stają się uległe, niesamodzielne, mają trudność z podejmowaniem decyzji, z samodzielną realizacją zadań. Często deprecjonują siebie i zgadzają się z innymi, nawet jeśli wiedzą, że nie mają oni racji. Mogą również znosić znęcanie się ze strony innych, a nawet przemoc fizyczną.